Ojciec - Karol Arentowicz

Na to jacy jesteśmy w dorosłym życiu ma wpływ wiele czynników. Głównym z nich jest nasze otoczenie. W tym mieści się rodzina, przyjaciele, sąsiedzi. Jednak rodzice są tym, co kształtuje nas od pierwszych dni. Mają wpływ na to, jak będziemy reagować na dane sytuacje w przyszłości. 

Niewielka książka, licząca niecałe sto stron. Notatka z tyłu głosi, że porusza sprawy ważne dla każdego z nas. Dlaczego jesteśmy właśnie tacy, a nie inni? Dlaczego dzielimy się na dobrych i złych? Autor stara się odpowiedzieć na te i inne pytania w tym utworze. Jednak nie skupia się tylko na tym. Wraz z nim wkraczamy o wiele głębiej. Dochodzimy do pytań zupełnie innej natury. Jakim ojcem byłby Bóg? Kim byli ojcowie ludzi, którzy odegrali w historii wielkie znaczenie? Karol Arentowicz zaskakuje czytelników, skłania ich do refleksji, a wreszcie stara się wpłynąć na życie innych.

Autor w swoim dziele skupia się na roli ojca. Uważa, że jest to osoba, która odgrywa najbardziej istotną rolę w życiu dziecka. Czy ma rację? Stara się to udowodnić przedstawiając nam dwóch mężczyzn. Jest to ojciec Stalina oraz Hitlera. Na chwilę zakradamy się do życia tych postaci i podglądamy ich prywatne relacje, które łączyły ojca i syna. Czy miały one wpływ na późniejsze zachowanie tych mężczyzn? Może gdyby ojcowie zachowywali się inaczej uniknęlibyśmy wielu lat, które były koszmarem dla innych? Jak widać wszystko autorowi się udało. Książkę czytałam sporo czasu temu, ale pytania nadal się pojawiają. Zatem nawet teraz myślenie o tych sprawach skłania do gdybania, rozważań na ten temat. Po kilkudziesięciu stronach trafiamy na rozdział trzeci. Jest on poświęcony Bogu. Jest informacja, że osoba wierząca powinna ominąć ten etap. Jednak nie mogłabym sobie wybaczyć, gdybym nie przeczytała połowy książki. Nie trafiłam na nic co uraziłoby moje uczucia religijne. Zatem ta informacja wydaje mi się zbędna (a warto dodać, że potrafię być nadwrażliwa na niektóre sprawy). Cześć książki poświęcona jest wspomnieniom autora dotyczącym własnego ojca. Pan Arentowicz opisuje w nim sytuacje z dzieciństwa, emocje. Wszystko, co krąży wokół głównego tematu. Pokazuje też sam siebie w tej roli. Przyznaje się do swojego człowieczeństwa i popełnianych błędów wychowawczych. 

Uważam, że lekturę można określić jako umilacz czasu. Nie znajdziemy w niej zbyt wielu informacji, do których nie doszlibyśmy sami. Czyta się ją dosyć szybko i łatwo, bo nie jest napisana wyszukanym językiem. Sądzę, że autor pisał ją bardziej dla siebie. W niektórych wypadkach są to osobiste myśli, refleksje. Nie chciałabym, żeby mój ojciec wydał taką książkę. Jestem człowiekiem, który woli zostawić niektóre sprawy w rodzinie. Może lepsze byłoby pominięcie kilku słów na osobiste tematy, a przejście do kolejnych nurtujących postaci? Jednak to nie razi mnie w zbyt wielkim stopniu. 

Myślę, że do niektórych fragmentów tej książki jeszcze wrócę. Nie jest adresowana do konkretnej grupy wiekowej. Może ją przeczytać i nastolatek i człowiek dorosły. Sądzę, że każdy coś z niej wyniesie. Nie ma tutaj mowy o czymś takim jak strata czasu. Czasami warto zrobić sobie przerwę od książek, które skupiają się na jakiejś historii i odpocząć przy ciepłej herbacie i lekturze pod tytułem "Ojciec".