Zapiski niewidomego taty - Ryan Knighton

"Zapiski niewidomego taty" to kolejna książka, którą przyniosłam do domu w wyniku chodzenia po bibliotece bez dokładnie określonego celu. Moja intuicja mnie nie zawiodła i przez kilka wieczorów cieszyłam się czytając bardzo sympatyczną lekturę.

Użalanie się nad sobą, ból, cierpienie, wszechogarniająca rozpacz. Nic z tego nie znajdziecie w tej pozycji. Muszę przyznać, że chyba liczyłam właśnie na takie bolesne rozterki mężczyzny, który nie do końca może pogodzić się z życiem, które odebrało mu wzrok.

"Wyobraźcie sobie, że musicie przewinąć noworodka z opaską na oczach. Albo, że idziecie na spacer ruchliwą ulicą z niemowlęciem w nosidełku i nadzieją, że nie wpadniecie na słup. Wtedy zaczniecie postrzegać ojcostwo tak, jak widzi je Ryan Knighton. A ściślej mówiąc - jak go nie widzi."

Jest to powieść autobiograficzna, gdzie z każdej strony bije w oczy poczucie humoru. Ryan w młodym wieku zaczął stopniowo tracić wzrok. Razem ze swoją żoną zdecydowali się na dziecko. Wiąże się to z mnóstwem obaw. Co jeżeli matka nie da sobie rady sama? Może maluch będzie miał problemy ze wzrokiem? Czy Ryan da sobie radę? Dziewięć miesięcy, osiem, siedem... Czas pędzi nieubłaganie do przodu, a pytań jest coraz więcej. W końcu na świat przychodzi wyczekiwana istota. Jak sobie poradzić z nowymi problemami?

"Szedłem ostrożnie, z namysłem, jakbym niósł worek spoconego dynamitu. Machałem laską starannie jak saper. Po dwudziestu minutach dotarliśmy do rogu naszej ulicy. Chyba się domyślacie, że nie była to frajda. Ani łatwizna. Pierwsza osoba, która nas minęła, ujęła to krótko. 
- Jezu, to musi być trudne - powiedziała, przechodząc. 
Może mówiła do mnie, a może do kogoś, z kim szła. Albo do swojego kumpla Jezusa, na co wskazywałby wołacz. Obcy ludzie modlili się już o nasze bezpieczeństwo. W ciągu kolejnych dwudziestu minut, czyli do następnej przecznicy, przynajmniej pół tuzina przechodniów odmówiło podobne modlitwy, zaproponowało pomoc, chciało odprowadzić nas do domu albo zapytało, czy zgubiliśmy mamusię."


Ryan niekiedy czuje, że jest ciężarem dla swojej żony. Bardzo zależy mu na tym, żeby ją wesprzeć. Nie zawsze mu to wychodzi, jednak warto pamiętać, że czasami liczą się tylko chęci. Wychodzi z córeczką na spacery, wysyła żonę na serię zabiegów upiększających, szuka misia na ruchliwej ulicy, który jest niezbędny małej.

Żona Ryana to Tracy. Jest niezwykle silną kobietą. Książka pokazuje, że młoda matka potrafi sobie poradzić w wielu sytuacjach. Jednak przeżywa też chwile załamania, czasami znajduje się na skraju rozpaczy. Zdecydowanie to ona dominuje w tym związku. Jest przyzwyczajona, że musi patrzeć za siebie i za swojego męża.

Troszkę brakowało mi uczuć, które łączyłyby tę parę. Oczywiście, że nie na ten temat była książka. Chwilami zastanawiałam się czy to jeszcze jest wielka miłość, czy raczej przywiązanie.

Książka ta jest warta uwagi. Pokazuje nam świat, w którym przestają istnieć wszelkie bariery. Niszczy je coś najpiękniejszego na świecie. Mowa tutaj o miłości.
Dodatkowo zaznaczę, że to jedna z niewielu książek, gdzie zaczęłam śmiać się na głos. Może to Was przekona do szukania tej pozycji. : )

_______________________________
Czasu mam bardzo dużo, jednak gorzej z jakąś organizacją. Z tym mam wielki problem. No cóż, ferie się skończyły i muszę wpaść w jakiś rytm. Oby to się stało jak najszybciej!