Pleciuga - Christine Dwyer Hickey

Autor: Christine Dwyer Hickey
Tytuł: Pleciuga
Liczba stron: 200
Wydawnictwo: MUZA
Rok wydania: 2006
Ocena: 3+/6




Kilka tygodniu temu wyruszyłam z koleżanką na zakupy. Powiedziała, że ostatni raz wchodzi do księgarni z moją osobą. Za każdym razem, kiedy jesteśmy tam razem, dziewczyna nie opuszcza tego miejsca z pustymi rękoma. Może kogoś zarażę pozytywnym uczuciem w stosunku do książek. Minusem jest oczywiście pusty portfel. Ale jak to mówią, żeby zyskać trzeba zainwestować.
No, ale wracając do głównego tematu. Znajoma wykopała gdzieś "Pleciugę" właśnie. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie zaznaczyła, że ustawiam się w kolejce po tę książkę. Rzecz jasna, zaraz po właścicielce.

Zazwyczaj z zainteresowaniem czytam lektury, gdzie opisane są problemy. Czy to nałogi, czy trudne dzieciństwo... W tym przypadku również liczyłam na ciekawie spędzony czas.

Główną bohaterką tej pozycji jest Caroline. Jak to określał jej ojciec - była jego małym kompanem. Jak można się domyślić - wszystko było do czasu. Caroline miała jedną wadę. Nie potrafiła trzymać języka za zębami. Obiecywała, że nie powie mamie, że tatuś ją zgubił. Jednak wbiegając do domu zapominała o wszystkim i z błyszczącymi oczami krzyczała na całe gardło:
- Mama, mama! Tatuś wcale mnie nie zgubił!

W domu dziewczynki nie było zbyt wesoło. Tytułowa Pleciuga była jednym z pięciorga dzieci. Jej ojciec często wychodził do kolegów, do baru. W tym czasie matka Caroline wpadała w coraz większą depresję. Dodatkowo znalazła sposób ucieczki - picie.

Dziewczynce było bardzo ciężko. Często słyszała, że nie jest potrzebna, że zawsze brzydko wygląda i nikt jej nie kocha. Została wysłana do szkoły z internatem, prowadzonej przez siostry zakonne. Tam znalazła bliskie sobie koleżanki. Nie przyjaciółki, bo przecież nie mogła opowiedzieć im o sytuacji w domu.

Książkę czytało się bardzo szybko. Czy to dobrze? Zazwyczaj tak, jednak nie w tym przypadku. Zazwyczaj sięgając po tego typu literaturę lubię zamknąć książkę, chwilkę się zastanowić, poczekać. Zacząć czytać po chwili namysłu.
W tym przypadku nie doświadczyłam czegoś takiego. Nie wiem z czego to wynika. Może było za mało emocji? Za bardzo ogólnie? Ciężko mi odpowiedzieć na te pytania. Brakowało mi przerażenia, obojętności, uśmiechu... Czegokolwiek, co pojawiałoby się na twarzach postaci, które brały udział w tej opowieści. One nawet nie miały twarzy w mojej głowie. Nie wyobrażałam sobie. Zupełnie tak, jak wszystko zostałoby mi podetknięte pod sam nos. Gotowe do konsumpcji.
Już na samym początku mogłam się przekonać do narracji. Narratorem jest osoba trzecia, która obserwuje wszystko z boku i nie uczestniczy w wydarzeniach, a co za tym idzie wie bardzo mało, żeby nie napisać nic.

Książka ma też swoje plusy, żeby nie było. Autorka podjęła się trudnego zadania. Opisała coś, co jest dosyć trudne. Trzeba wejść w głowę małego dziecka i  rodziców, którym towarzyszą pełne kieliszki. Pomysł był dobry, lecz samo wykonanie nie przypadło mi już do gustu.
Z jakiej strony by nie patrzeć, jest to smutna opowieść. Przynosi wiele cierpienia, bólu i dziecięcej rozpaczy. Nie żałuję, że sięgnęłam po tę pozycję.