12 listopada 2011

Pożegnanie z przeszłością - Robyn Carr

Zimowy pejzaż. Końcówka jesieni. Spokój. Samotność. Taki właśnie rysuje się nam obrazek, gdy spojrzymy na okładkę. Niech to nikogo nie zwiedzie, bo opowieść zawarta w środku jest nacechowana radością, ciepłem, zmianą na lepsze. 

Marcie to młoda kobieta. Wyszła za mąż mając zaledwie dziewiętnaście lat. Jej towarzysz życia - Bobby - służył w marines, w Iraku. Mając dwadzieścia sześć lat wrócił do domu. Jego ciało było jedynie warzywem. Młodą kobietę spotkały ciężkie trzy lata. Opiekowała się mężem, spędzała z nim czas, mówiła do niego, czytała mu...Nagle odszedł. Marcie nie może się odnaleźć. Po upływie roku nie rusza z miejsca. Wie, że musi coś zrobić. Cokolwiek, byleby zaznała spokoju i odnalazła właściwą drogę. Wyruszyła. Coś jej podpowiedziało, że powinna odnaleźć Iana. To on uratował życie jej męża. Mężczyźni zaprzyjaźnili się. Traktowali się jak bracia. Bobby chciał brać przykład z kolegi, który bardzo mu imponował. Marcie pisała isty do Iana, niestety ten przestał dawać znaki życia. Zostawił narzeczoną, odszedł od ojca, zerwał kontakt ze wszystkimi i po prostu zniknął. Marcie chce mu podziękować. W tym celu wyrusza swoim małym garbusem w świat, mimo, że jej rodzeństwo nie jest zadowolone. Nie wie dokładnie gdzie szukać, ale jest pewna, że musi, bo inaczej nie zazna spokoju ducha. 

Powieść czyta się niezwykle szybko. Język nie jest skomplikowany (a wręcz wyjątkowo lekki), a temat bliski sercu. Wraz z Marcie wyruszamy w podróż, która jest wielką niewiadomą. Sama postać tej kobiety jest przepełniona optymizmem. Minęło kilkanaście miesięcy od odejścia jej męża, a ona dzielnie stawia czoła wszystkiemu. Jest niezwykle sympatyczna i towarzyska. Niestety muszę przyznać, że nie często zdarza się, aby takie postaci spodobałyby mi się. W tym wypadku jest tak samo. To już kwestia gustu, więc nie warto się rozwijać. Drugą postacią (z pierwszego planu) jest Ian. Mężczyzna samotny, tajemniczy, ale niezwykle wrażliwy na piękno. (Ten jest znacznie bardziej lubiany przez moją skromną osobę). 
Fabuła jest nawet interesująca, wskazuje na to fakt, że przeczytałam książkę w tempie ekspresowym. Jednak mam wielkie ale. Doszłam do wniosku, że książki o miłości, o poszukiwaniu samych siebie są szalenie podobne. Tak jest w tym przypadku. Och, jaka jest moja radość, że intuicja mnie nie zawodzi. Do tej pory robiłam wielkie oczy, gdy usłyszałam, że jakiś kryminał pani Christie był przewidywalny. Zazwyczaj załamywałam ręce i stwierdzałam, że nie byłabym dobrym detektywem. W Pożegnaniu z przeszłością niektóre elementy są troszkę schematyczne. Jednak nie ma co przesadzać, bo lektura jest świetnym umilaczem czasu. 

Książka jest dobra dla tych, którzy chcą się oderwać od świata na kilka godzin. Myślę, że ten kto przeczyta pierwsze strony nie odłoży tego tytułu na półkę, dopóki nie pozna zakończenia. Wrażenia pozytywne, więc i Was zachęcam do zapoznania się z treścią! :)

 Ktoś jeszcze nie zna Robyn Carr? Ja śmiało przyznaję, że to było moje pierwsze spotkanie z tą autorką. Jak się okazuje, pani Carr specjalizuje się w powieściach dla kobiet, szczególnie w gatunku romans i romans historyczny. Mam nadzieję, że za jakiś czas sięgnę po jeszcze jakąś książkę tej autorki i będę mogła trochę porównać. 

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Mira:



13 komentarzy:

  1. A dla mnie tej książki zabrakło, a tak chciałam ją przeczytać... :( No nic, może kiedyś mi się uda :D A wracając do twojego pytania, to owszem oglądam ten serial i zaliczam go do ulubionych ;) Co niestety rzutuje na czytaniu książek, na których został oparty,gdyż co chwilę porównuje fabułę książki do serialu, ale co tam... :P

    OdpowiedzUsuń
  2. Okładka jest nieziemska! Jestem właśnie w trakcie lektury, gdzieś koło setnej strony. Szczerze mówiąc na początku drażniła mnie główna bohaterka mówiąca ciągle tylko o tym, jaka to ona była biedna i szukająca jakiegoś obcego faceta właściwie zupełnie bez celu. Teraz jestem do niej trochę bardziej pozytywnie nastawiona, ale mam nadzieję, że nie zrobi się z tego romansidło? W każdym razie spodziewałam się czegoś lepszego.

    OdpowiedzUsuń
  3. Jak już giffin napisała przecudna okładka a wnętrze książki wzruszające jednak nie sądze abym ja się wzruszyła bo to nie łatwa sztuka doprowadzić mnie do łez.

    OdpowiedzUsuń
  4. Nie będę się wybijać z ekipy i koniecznie muszę pochwalić cudowną okładkę, uwielbiam zimę, więc patrząc na nią wzdycham i czekam na śnieg :)
    Fabuła nie należy do moich ulubionych, ale skoro to taki dobry umilacz, to dlaczego nie :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Może warto dać jej szansę. Od dawna nie czytałam lżejszej książki, i jeszcze te lektury... Chętnie zajrzę.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  6. Okładka cudowna! Ona sama może sprawic, że z chęcią sięgnę po książkę!
    Historie o miłości może i schematyczne, jednak i tak zawsze bardzo emocjonalne, więc chętnie poszukam:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Okładka przepiękna, aczkolwiek tematyka nie bardzo do mnie przemawia ;) Recenzja fajna, ale książkę chyba sobie odpuszczę :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Nie czytałam jeszcze żadnej książki tej autorki,a już o niej słyszałam. Myślę,że ta powieść będzie w sam raz na zapoznanie się z nią;)

    OdpowiedzUsuń
  9. Książkę przeczytałam wczoraj i niedługo również pojawi się jej opinia. Mi bardzo ona podpasowała. Potrzebowałam czegoś lżejszego i w tej powieści to znalazłam:)
    Pozdrawiam!!

    OdpowiedzUsuń
  10. Zapowiada się ciekawie :) I okładka faktycznie jest cudowna!

    OdpowiedzUsuń
  11. Niespecjalnie ciągnie mnie do tej lektury, choć może kiedyś... ;)

    OdpowiedzUsuń
  12. Prześliczna okładka, świetna fabuła. Nic tylko czytać

    OdpowiedzUsuń
  13. Okładka bardzo mi się spodobała ale wydaje mi się, że książka nie jest aż tak interesująca jaką ją opisujesz. Dlatego też raczej nie. Czekam na kolejne recenzje;))

    OdpowiedzUsuń